மப்றூக்
(சர்வதேச வெள்ளைப் பிரம்பு தின சிறப்புக் கட்டுரை
‘அப்போது என்னோட மகனார் அப்துல் சலாமுக்கு 04 வயது. ஒரு நாள் காலை நேரம். பிள்ளையை காலைக் கடன் முடிப்பதற்கு வெளியில் கொண்டு போய் விட்டேன். திடீரென பிள்ளை கூட்பிட்டது. என்ன என்று போய்க் கேட்டேன். ‘உம்மா எனக்கு ஒண்டும் தெரியுது இல்ல. பார்க்க இயலாமல் இருக்குது’ என்று மகன் கூறினார். பிள்ளைக்கு திடீரென்று கண்பார்வை இல்லாமல் போயிற்று.மகனை எடுத்துக் கொண்டு – ஊர் ஆசுபத்திருக்கு போனோம். அங்கு கொஞ்ச நாள் வச்சிருந்து சிகிச்சை பண்ணினாங்க, ஒண்டும் ஆகல. பிறகு அம்பாறை, பதுளை, கண்டி, கொழும்பு ஆசுபத்திகளுக்கு மாத்திக் கொண்டேயிருந்தாங்க. நாலஞ்சு மாசம் ஆனது. ஆனா – பிள்ளைக்கு பார்வை கிடைக்கல. அவரோட கண் நரம்புகள் செத்துப் போச்சுதாம். இன்னும் வாசிக்க….
உடலுக்குள் அறையப்பட்ட ஆணிகள் மற்றும் கம்பித் துண்டுகள் இருபத்து மூன்றினையும், அவற்றின் வலிகளையும் சுமந்தவாறு தொலைக்காட்சிகளில் கண்ணீர் வடியப் பேசிய ஆரியவதி பற்றி நீங்கள் கேள்விப்பட்டீர்களா? அது நோவினை தரும் ஒரு விசித்திரமான கதை. நவீன காட்டு மனிதர்களிடமிருந்து தப்பித்து வந்த அந்தப் பெண்ணின் அனுபவம் – நமது தேசத்தின் இயலாமை!
‘கடவுள் எனும் முதலாளி கண்டெடுத்த தொழிலாளி’ என்று விவசாயிகளைச் சொல்வார்கள். அவ்வாறான விவசாயிகளுக்கே இது போதாத காலமாகி விட்டது. கடந்த முறை, அவர்கள் பேரம் பேசி விற்பனை செய்த தமது நெல்லை, இம்முறை விற்பதற்கு அழுது புரண்டு, ஆர்ப்பாட்டம் பண்ண வேண்டிய நிலையேற்பட்டுள்ளது.
‘கொழும்பு ரேடர்ஸ்’ என்று எங்களுரில் ஒரு மளிகைக் கடை இருந்தது. என் சின்ன வயதில் சகோதரியொருத்தி அந்தக் கடை இருக்கும் பகுதிதான் கொழும்பு என்று எனக்குச் சொல்லி வைத்திருந்தாள் (எனது ஊர் அம்பாறை மாவட்டத்திலுள்ளது). நானும் ‘சின்னப்புள்ளத்தனமாக’ நம்பிக்கொண்டிருந்தேன். பிறகு சின்னதாய் எனக்கு ஒரு சந்தேகம் வந்து கேட்டபோது, “அது (தலைநகரம்) பெரிய கொழும்பு, இது சின்னக் கொழும்பு” என்று சொல்லி தப்பித்துக் கொண்டாள்.
பட்டியலிடுகிறது..
